Το γιο σου, μάνα, φέρανε σήμερα κάποιοι άλλοι,
δες τον και χόρτασέ τονε για θα στον πάρουν πάλι.
Δεν ήρθε μόνος του εδώ, άλλοι τον 'φέραν, άλλοι,
που 'ν' η ομορφιά, τ'ανάστημα, τα βλέπεις μες τη ζάλη;
Θωρείς τα μαύρα ντου μαλλιά, που 'κάναν δαχτυλίδια
και όντεν ήτανε μωρό τα 'παιζες σαν παιχνίδια;
Τα χέρια ντου τα δυνατά που σ'αγκαλιάζαν, μάνα,
θωρείς τα γή εθόλωσαν στη νεκρική καμπάνα;
Θυμάσαι ντη τη μηχανή π 'ανέβαινε απάνω,
και όντε τον εμάλωνες έλεγε "Ήντα να κάνω;"
Τα μάθια ντου, θυμάσαι τα, γιατί κλειστά τα έχει,
κι η στεναχώρια ολονώ βροχή έκαμε και βρέχει...
Θέλω ν'ανοίξεις την καρδιά και μέσα να φυλάξεις,
τσι πιο καλές του θύμησες, τσι πιο ωραίες πράξεις.
Ν' αναστοράσαι ολ' αυτά δύναμη για να πάρεις,
για δε γυρίζει πίσω, μπλιο, Μαρία μου, ο Πάρης...
Κι εσένα σε χρειάζονται τα υπόλοιπα κοπέλια
κατέχω ντο, δε γίνεται να είσαι μες τα γέλια.
Θα κάνεις μια προσπάθεια κάθε καινούργια μέρα
και δίπλα θα'ναι ο άντρας σου να σου κρατεί τη χέρα...