Το γιο σου, μάνα, φέρανε σήμερα κάποιοι άλλοι,
δες τον και χόρτασέ τονε για θα στον πάρουν πάλι.
Πρωτότυπα Στιχάκια σε Ποίημα να πεις σε μάνα που έχασε το παιδί της, γράφει η γειτόνισσα
Σχόλια για τα Στιχάκια
Σήμερα χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας... Η γειτόνισσά μου (σα φίλη μου την έχω...) έχασε το μεγαλύτερο γιο της από τροχαίο... Της τον έφεραν κομμάτια... Ήταν ένα παλικάρι 24 χρονών, με μαύρα σγουρά μαλλιά και όμορφο χαμόγελο. Συνέχεια του έλεγε να πουλήσει τη μηχανή, φοβόταν πως θα του τύχει κάτι και να που έγινε... Δεν έχω λόγια τι να της πω...Ξανθίππη
Νόημα Στίχων
Να αντέξει κι αυτή κι ο άντρας της για χάρη των άλλων της παιδιών...Λέξεις Που Συμπεριλαμβάνονται
Μαρία (λένε τη γειτόνισσά μου), Πάρης (το όνομα του παιδιού της)Λέξεις Που Δεν Συμπεριλαμβάνονται
νεκρός, κηδείαΕπιτρέπεται η απολύτως προσωπική χρήση. Τα στιχάκια αποτελούν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας της συγγραφέως, το οποίο προστατεύεται από τις διεθνείς & εθνικές διατάξεις της νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, τροπ.). Λεπτομέρειες εδώ...
Το γιο σου, μάνα, φέρανε σήμερα κάποιοι άλλοι,
δες τον και χόρτασέ τονε για θα στον πάρουν πάλι.
Δεν ήρθε μόνος του εδώ, άλλοι τον 'φέραν, άλλοι,
που 'ν' η ομορφιά, τ'ανάστημα, τα βλέπεις μες τη ζάλη;
Θωρείς τα μαύρα ντου μαλλιά, που 'κάναν δαχτυλίδια
και όντεν ήτανε μωρό τα 'παιζες σαν παιχνίδια;
Τα χέρια ντου τα δυνατά που σ'αγκαλιάζαν, μάνα,
θωρείς τα γή εθόλωσαν στη νεκρική καμπάνα;
Θυμάσαι ντη τη μηχανή π 'ανέβαινε απάνω,
και όντε τον εμάλωνες έλεγε "Ήντα να κάνω;"
Τα μάθια ντου, θυμάσαι τα, γιατί κλειστά τα έχει,
κι η στεναχώρια ολονώ βροχή έκαμε και βρέχει...
Θέλω ν'ανοίξεις την καρδιά και μέσα να φυλάξεις,
τσι πιο καλές του θύμησες, τσι πιο ωραίες πράξεις.
Ν' αναστοράσαι ολ' αυτά δύναμη για να πάρεις,
για δε γυρίζει πίσω, μπλιο, Μαρία μου, ο Πάρης...
Κι εσένα σε χρειάζονται τα υπόλοιπα κοπέλια
κατέχω ντο, δε γίνεται να είσαι μες τα γέλια.
Θα κάνεις μια προσπάθεια κάθε καινούργια μέρα
και δίπλα θα'ναι ο άντρας σου να σου κρατεί τη χέρα...
δες τον και χόρτασέ τονε για θα στον πάρουν πάλι.
Δεν ήρθε μόνος του εδώ, άλλοι τον 'φέραν, άλλοι,
που 'ν' η ομορφιά, τ'ανάστημα, τα βλέπεις μες τη ζάλη;
Θωρείς τα μαύρα ντου μαλλιά, που 'κάναν δαχτυλίδια
και όντεν ήτανε μωρό τα 'παιζες σαν παιχνίδια;
Τα χέρια ντου τα δυνατά που σ'αγκαλιάζαν, μάνα,
θωρείς τα γή εθόλωσαν στη νεκρική καμπάνα;
Θυμάσαι ντη τη μηχανή π 'ανέβαινε απάνω,
και όντε τον εμάλωνες έλεγε "Ήντα να κάνω;"
Τα μάθια ντου, θυμάσαι τα, γιατί κλειστά τα έχει,
κι η στεναχώρια ολονώ βροχή έκαμε και βρέχει...
Θέλω ν'ανοίξεις την καρδιά και μέσα να φυλάξεις,
τσι πιο καλές του θύμησες, τσι πιο ωραίες πράξεις.
Ν' αναστοράσαι ολ' αυτά δύναμη για να πάρεις,
για δε γυρίζει πίσω, μπλιο, Μαρία μου, ο Πάρης...
Κι εσένα σε χρειάζονται τα υπόλοιπα κοπέλια
κατέχω ντο, δε γίνεται να είσαι μες τα γέλια.
Θα κάνεις μια προσπάθεια κάθε καινούργια μέρα
και δίπλα θα'ναι ο άντρας σου να σου κρατεί τη χέρα...