Ποια λόγια να ταιριάξω εγώ που δε σταυρώνω λέξη,
σε ποιον να πω για να πειστεί και ποιος θα με πιστέψει;
Πως έφυγες στα ξαφνικά σε μια νύχτα μέσα,
δεν το πιστεύω ούτε 'γω μικρή μου πριγκιπέσσα...
Έφυγες και μας άφησες εδώ να σε θρηνούμε,
άραγε τον αντέχουμε τον πόνο, τον μπορούμε;
Σκέψεις πολλές μες στο μυαλό από στιγμές μαζί σου,
καθώς κοιτάζω σήμερα το άψυχο κορμί σου...
Δεν ήσουνα μικρό παιδί εσύ όπως και τ' άλλα,
είχες τη γνώση ενός σοφού κι έμοιαζες στα μεγάλα.
Είχες καρδιά φιλότιμη μα και περίσσιο ήθος,
Θε μου και πώς θα γιατρευτεί αυτή η πληγή στο στήθος;
Μοναχοκόρη ήσουνα μες το δικό σας σπίτι
και ήσουνα η αφορμή για κάθε καρδιοχτύπι.
Μπορεί να ζήσει η μάνα σου σε ένα σπίτι άδειο,
πού θα τη βρει τη δύναμη, πώς θα' χει το κουράγιο... ;
Θα ζήσει ο πατέρας σου μ' όλες αυτές τις σκέψεις,
πες μου, αλήθεια, αν μπορείς εσύ να το πιστέψεις.
Είχανε όνειρα πολλά για σένα οι γονείς σου,
ήθελαν οικογένεια να κάνεις στη ζωή σου..
Ήθελαν να σε πάντρευαν με ένα παλικάρι,
κουφέτα να μας κέρναγαν, στο γάμο σου, μακάρι..
Σα φούσκες σκάνε σήμερα και τα 'νειρά μου εμένα,
έδυσε, φως μου, ο ήλιος τους και δε θα μείνει ούτ'  ένα.
Ελένη μου, σήκω από κει κι έλα να αγκαλιάσεις
τη μάνα, τον πατέρα σου, αντέχεις να τους χάσεις;
Σήκω, μικρή μου ομορφιά, για να μας χαιρετίσεις
αφού το αποφάσισες τον κόσμο μας ν' αφήσεις.
Σήμερα αυτό που ζούμε εμείς κανείς να μην το ζήσει,
το σπλάχνο από τα σπλάχνα του μέσα στη γη ν'αφήσει...