Πατρίδα μου, όμορφη, γλυκιά, που τ' άγια χώματά σου
εχθροί τα βεβηλώσανε, σκοτώσαν τα παιδιά σου...
Όλοι μαζί οι Έλληνες φωνάξανε το "ΟΧΙ"
και βρέθηκαν στο μέτωπο, στου Ιταλού τη λόγχη.
Τα θαρραλέα σου παιδιά στα χιόνια πολεμούσαν,
στ' αλβανικά τα σύνορα τους Ιταλούς κλωτσούσαν.
Διώχνανε και τους Αλβανούς που σήκωσαν κεφάλι
και θέλησαν ελληνικό αίμα να χύσουν πάλι.
Πολύ το χιόνι, παγωνιά και λάσπη... Εκείνοι, όμως,
είχανε δύναμη ψυχής, ήταν μακρύς ο δρόμος...
Είδες τις Ηπειρώτισσες, χωρίς να 'χουν γαλόνια,
πως κουβαλούσαν στα βουνά εφόδια στα κασόνια;
Γυναίκες πλέκαν συνεχώς ρούχα για το στρατό σου,
ήταν το κρυοπάγημα κι αυτό ένας εχθρός σου.
Όμως, τα καταφέρανε, διώξαν το Μουσολίνι,
στην Αλβανία, εκεί μακριά, του είπανε να μείνει.
Πήραν το Αργυρόκαστρο, πήραν την Κορυτσά σου,
νιώσαν για λίγο λευτεριά κι εκείνα τα παιδιά σου...
Σαν φάνηκαν οι Σύμμαχοι, οι Άγγλοι, για βοήθεια,
ο Χίτλερ βρήκε αφορμή, πολύ καλή, στ' αλήθεια...
Εκατηφόρισε ο στρατός του Χίτλερ να σε πάρει,
αφού ο Ντούτσε του 'στέλνε πάντα κακό χαμπάρι.
Μακεδονία έταξε να πάρει η Βουλγαρία
κι έτσι γεννήθηκε ευθύς η νέα συμμαχία.
Άνοιξαν τα βουλγαρικά σύνορα, ξεχυθήκαν,
στρατιές με τη ναζιστική σημαία εφανήκαν.
Σε δέκα μέρες Βούλγαροι στρατιώτες μπήκαν μέσα,
μήπως περίμενε κανείς πως θα 'χουν τούτοι μπέσα...;
Μα ήτανε λίγος ο στρατός για να τους σταματήσει,
ο πιο πολύς δεν έλεγε την Ήπειρο ν' αφήσει.
Ένας συνθηκολόγησε, άλλοι μη σκοτωθούνε,
να παραδώσουν οπλισμό και να παραδωθούνε.
Παρόλο που πολέμησαν γερά οι στρατιώτες,
την πάνω Ελλάδα σκέπασαν του Γερμανού οι μπότες.
Είδες μια μέρα σβάστικα ναζί να κυματίζει
κει πάνω στην Ακρόπολη, σ' αυτό το μετερίζι...
Κατέβηκαν οι Σύμμαχοι την Κρήτη να γλιτώσουν
η θέση της ήταν καλή, τον πόλεμο να σώσουν.
Ξένοι στρατιώτες κι Έλληνες πολλές ήταν χιλιάδες,
σαν πέφταν τ' αλεξίπτωτα στην Κρήτη σε αράδες.
Οι άμαχοι γενήκανε στρατιώτες στην πορεία,
και πολεμούσαν τον εχθρό με πέτρες κι εργαλεία.
Όσο κι αν το προσπάθησαν μέσα σε δέκα μέρες
γίνανε λάθη κάμποσα... τελειώσανε κι οι σφαίρες...
Έφυγαν τότε οι Σύμμαχοι κι οι Έλληνες λεβέντες·
πήγαν αλλού να πολεμούν, χωρίς πολλές κουβέντες.
Μοίρασαν οι κατακτητές στα τρία την Ελλάδα
και κάθε πλούτο άρπαξαν τάχατες μ' εξυπνάδα.
Στην πάνω Ελλάδα οι Βούλγαροι έδειξαν μαεστρία,
έλαβαν μέτρα ένα σωρό να γίνει Βουλγαρία.
Τα Επτάνησα οι Ιταλοί αγάπησαν με πάθος
κι έκαναν αφελληνισμό... Μα κάτι έκαναν λάθος...
Η Γερμανία κράτησε τα πιο καλά σημεία,
πόλεμο επεκτατικό να κάνει μ' ευκολία.
Άρχισε τότε η Κατοχή και η μεγάλη πείνα,
έπιασε κρύο τσουχτερό· δεν έβγαζες το μήνα!
Μαύρο παιχνίδι έπαιξαν οι Γερμανοί και πάλι·
τα τρόφιμά μας άρπαξαν για να τα τρώνε άλλοι...
Μαύρο παιχνίδι παίξανε έμποροι να πλουτίσουν ·
φαΐ δε δίναν στο λαό για να μοσχοπουλήσουν...
Μαύρο παιχνίδι έπαιξαν των Άγγλων τα καράβια·
έδιωχναν τη βοήθεια που ερχόταν μες τ' αμπάρια...
Στις πόλεις πέθαναν πολλοί, χιλιάδες το χειμώνα,
αφού δεν είχαν φαγητό, ούτε ζεστή κρυψώνα.
Άρχισε η Αντίσταση στις πόλεις, στα βουνά μας,
καθένας απ' το πόστο του για τα ιδανικά μας.
Ήθελαν όλοι λευτεριά και κάποιοι εξουσία·
οι Άγγλοι τους οργάνωσαν να κάνουν ανταρσία.
Πολλά να κάνουν σαμποτάζ ήθελαν οι Συμμάχοι,
για να χαθεί στην Αφρική των Γερμανών η μάχη.
Αντάρτες βγήκαν στο βουνό, ο ένας με το κόμμα
κι ο άλλος για τη λευτεριά, χωρίς κανένα χρώμα.
Τους Γερμανούς χαλούσανε κι εκείνοι στην πορεία
αντίποινα κανόνιζαν, μεγάλη κτηνωδία...
Βρέθηκαν καλοθελητές Έλληνες να προδώσουν,
κάτω απ' την κουκούλα τους στους Γερμανούς να δώσουν.
Αντάρτες εκτελέσανε, είτε στη Γερμανία
τους στείλαν στα στρατόπεδα με μια δικαιολογία.
Εκείνα τα στρατόπεδα με τη μεγάλη πύλη,
που άφηναν κρατούμενους με την ψυχή στα χείλη.
Κάψαν ολόκληρα χωριά οι Γερμανοί με μένος,
σκοτώσαν γέρους και παιδιά πολλά προηγουμένως.
Έλληνες κυβερνητικοί τα Τάγματα Ασφαλείας
φτιάξαν κι ήταν παράδειγμα ωμής και στείρας βίας.
Κι όμως τα χρόνια πέρασαν κι οι Σύμμαχοι νικούσαν
κι οι Γερμανοί πια με σκυφτό κεφάλι περπατούσαν.
Και όταν πέρασε ο καιρός κέρδισαν οι Συμμάχοι,
στη Γερμανία έφεραν στρατό κι έκαναν μάχη.
Και καθώς έσφιγγε ο κλοιός ήπιε το δηλητήριο
ο Χίτλερ, δεν την ήθελε μια ζωή μαρτύριο!
Τέσσερα χρόνια πέρασαν η Κατοχή να φύγει,
κι άφησε μαύρες τις καρδιές, κι η ελπίδα ήταν λίγη.
Καθώς βαρύ συνέχισαν πόλεμο τα παιδιά σου,
να γίνει ένας αρχηγός πάνω στα χώματά σου.
"Εμφύλιο" τον είπανε: αδέρφια μεταξύ τους
σκοτώνονταν και χαίρονταν που βγήκε η ψυχή τους!
Να διώξουν τους Κομμουνιστές θέλανε οι μεγάλοι,
και έπρεπε αδερφικό αίμα να χύσουν πάλι.
Χιλιάδες σκοτωθήκανε για τα ιδανικά τους·
μα των κομμάτων οι αρχηγοί κοιτούσαν τη δουλειά τους...
Γράφτηκε τότε η πιο πικρή νεότερη ιστορία,
με εκδοχές πολλώ λογιώ σε διάφορα βιβλία.
Όπως εφύτρωσε ξανά στη μαύρη γης χορτάρι,
έτσι και το χλωμό παιδί έγινε παλικάρι.
Και την Ελλάδα αγάπησε μ' όλη τη δύναμή του,
για να μπορέσει και αυτή να θρέψει το παιδί του.
Ελλάδα μου, να μη βρεθεί στο δρόμο σου και πάλι
κατακτητής με δύναμη και σκύψεις το κεφάλι.
Ελλάδα μου, να μη βρεθεί κόμμα να σε χωρίσει,
μη στείλει στην Ανατολή τ' αδέρφια και στη Δύση...