Γιώργο μου, πώς σε χάσαμε, που έστεκες σα βράχος,
ένα πρωί Παρασκευής, σα να 'ταν από λάθος.
Γενάρη μας χαιρέτησες, ήρεμα, στα σεντόνια,
δεν είχε άλλα η ζωή για σένα, πλέον, χρόνια.
Δεν ήταν γενναιόδωρη η τύχη για εσένα,
μα εσύ εκεί, ακούραστα, πάλευες τα γραμμένα.
Αγέρωχα και δυνατά, έστεκες σα λιοντάρι,
και όμως, τα κατάφερε ο Χάρος να σε πάρει.
Σα σύζυγος, σα φίλη σου, μα και σα νοσοκόμα,
ήθελε η γυναίκα σου να σε φροντίζει ακόμα.
Λάτρευες τη γυναίκα σου κι αυτή όλο φροντίδα,
στις δυσκολίες της ζωής μπροστά σου, σαν ασπίδα.
Εκεί, όταν έχασες το φως, το ενενήντα δύο,
εκεί, και πέντε χρόνια πριν, σαν ήρθε το θηρίο...
Τότε τα μάτια έχασες, όχι την ομορφιά σου,
ούτε και το χαμόγελο που 'δινες στα παιδιά σου.
Εσύ τους έδινες πνοή στα παιδικά τους χρόνια,
εσύ αγάπη μοίραζες σε δυο παιδιά κι εγγόνια.
Όσο κι αν βασανίστηκες μ' όλα τα χειρουργεία
και τις ατέλειωτες στιγμές μες τα νοσοκομεία,
ποτέ δεν τα παράτησες και δεν το 'βαλες κάτω,
όταν η ατυχία σου σε έσπρωχνε στον πάτο...
Ήσουνα πάντα έξω καρδιά και αισιοδοξία
σ' όλους τους άλλους μοίραζες, σ' όλη σου την πορεία.
Πάντα μ' αξιοπρέπεια κι υπομονή μεγάλη,
ήσουν γλεντζές από τη μια και μάγκας απ' την άλλη!
Κοτσιάκο μου, σε ψάχνουνε φίλοι στο καφενείο,
έφυγες δίχως να τους πεις το τελευταίο αντίο...
Ήσουν πατέρας και παππούς υπόδειγμα, αδερφέ μου,
σύζυγος ήσουν ζηλευτός... Δε σε ξεχνώ ποτέ μου...