Ετούτο το μικρό μωρό που σ’ έκανε μητέρα
έχει ένα χαζομπαμπά, μα και καλό πατέρα.
Μα όσο κι αν το θέλησα σήμερα να βοηθήσω,
δεν ήτανε στο χέρι μου εγώ να το γεννήσω...
Σ' έβλεπα να διπλώνεσαι στα δυο από τον πόνο,
Θε μου, να βγει απ' την κοιλιά, αυτό ήθελα μόνο.
Και να που τα κατάφερες και βγήκε η μπουμπού μας,
ένα μωράκι όμορφο, κομμάτι του εαυτού μας!
Εμείς θα τ' αναθρέψουμε κι από εμάς θα μάθει,
του κόσμου ποια είναι τα σωστά, τα «πρέπει» και τα λάθη.
Καθώς απ' όλες τις δουλειές που κάναμε ως τώρα,
η πλέον δυσκολότερη αρχίζει αυτή την ώρα,
εγώ ζητάω απ' το Θεό δύναμη να μας δώσει,
κι αν είν' πολλή η υπομονή, ακόμη άλλη τόση...
Ν’ αντέξουμε τα δύσκολα που η ζωή θα φέρει
και να κρατάμε τη μικρή συνέχεια από το χέρι.
Όχι συνέχεια, δηλαδή, όσο μας επιτρέψει,
τα χρόνια φεύγουν γρήγορα, πιο γρήγορα απ' τη σκέψη!
Δε θα το καταλάβουμε πότε έγινε κοπέλα
και άρχισαν στο σπίτι μας τα πρώτα πήγαιν' - έλα...