Φίλε μου, καλωσόρισες,
«Φιλότιμη» με λένε
κι είμαι πολύ χαρούμενη,
τα δυο μου μάτια κλαίνε....
Είναι απ 'τη συγκίνηση
και πώς να τα κρατήσω,
αφού είσαι ο επόμενος
που πρέπει να βοηθήσω;
Μάλλον έχεις πολλά να πεις,
μα δεν έχεις τον τρόπο
κι είναι για σένα δύσκολο,
πρέπει να κάνεις κόπο.
Πώς μπαίνουν λέξεις στη σειρά
δίστιχα για να φτιάξουν;
Κι αν ταίριαξαν δυο στην αρχή,
οι άλλες θα ταιριάξουν;
Φίλε μου, δε μαθαίνεται
η τέχνη στο στιχάκι,
ταλέντο είναι έμφυτο
από μικρό παιδάκι.
Είμαι, το ξέρω, τυχερή
που το 'χω το ταλέντο,
που έχω ρίζες κρητικές
μα και ταμπεραμέντο.
Με δεκαπέντε συλλαβές
δίστιχα φτιάχνω πάντα,
από μικρό-μικρό παιδί
κι ας είμαι πια σαράντα.
Στην Κρήτη λέγονται αυτά,
να ξέρεις, «μαντινάδες»,
μ' αυτές πονούν, μ' αυτές γλεντούν,
νέοι, γριές, παπάδες...
Κι αν βρίσκομαι στην ξενιτιά
την Κρήτη δεν ξεχνάω
και ξέρω με φιλότιμο
πάντα να βοηθάω.
«Φιλότιμο», περίπλοκη
απ' την Ελλάδα λέξη,
στην αγγλική μετάφραση
δε βρίσκει να διαλέξει.
Τι να σου πω, εγώ είμ' εδώ
στιχάκια να σκαρώνω,
την τέχνη μου την αγαπώ
και δεν το μετανιώνω!
Για να’ σαι, φίλε μου, εδώ,
στιχάκια θέλεις μόνο,
χαρά ίσως νιώθεις, έρωτα
ή μήπως νιώθεις πόνο;